Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος έγραψε κάποτε: «προτιμώ να λένε υπήρξε χρήσιμος, παρά υπήρξε πλούσιος»। Αναρωτιέμαι λοιπόν, αξίζει σήμερα κάποιος να αγωνίζεται για να είναι χρήσιμος; Καταλήγω ότι αξίζει και με το παραπάνω και να γιατί: Όταν είμαστε νέοι αισθανόμαστε ότι όλη η ζωή μας ανήκει και ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, με αποκλειστικό σκοπό την προσωπική μας ικανοποίηση και την επίτευξη των δικών μας στόχων. Το πόσα χρήματα μπορούμε να κερδίσουμε, πόσες ανέσεις παρέχουμε στην οικογένειά μας, που φτάσαμε επαγγελματικά, κλπ. Σίγουρα όλα αυτά είναι σημαντικά, ιδίως όταν βρισκόμαστε μακριά από την Τρίτη Ηλικία. Όμως είναι περίεργο πόσο αλλάζουν οι προτεραιότητες στο πέρασμα των χρόνων, που ελπίζω ότι μας κάνει σοφότερους και όχι απλώς γηραιότερους. Όταν φθάνουμε στη μη παραγωγική ηλικία (σύμφωνα με τους οικονομικούς δείκτες) και κοιτάμε το παρελθόν κάνοντας απολογισμό, τα πλούτη, η επιτυχία, καθώς και πολλά άλλα δεν φαντάζουν πια τόσο σημαντικά. Αυτά που μάλλον θεωρούμε σημαντικά είναι αυτά που κάνουμε και έχουν άλλου είδους αξία. Πόσους ανθρώπους βοηθήσαμε (γνωστούς ή άγνωστους), ποια στάση ζωής δώσαμε ως παράδειγμα στα παιδιά μας, στους φίλους και οικείους μας. Πως προετοιμάσαμε τα παιδιά μας για να ζήσουν με περιεχόμενο τη ζωή τους. Αν τους μεταδώσαμε ηθικές αξίες για να κρατήσουν το τιμόνι στις φουρτούνες που θα συναντήσουν. Τι κάναμε σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής μας, που να μείνει και μετά από εμάς. Πως χρησιμοποιήσαμε τελικά τη ζωή που μας δόθηκε. Γιατί το πώς σκεφτόμαστε καθορίζει και το πώς ενεργούμε και το πώς ενεργούμε – με τη σειρά του – καθορίζει το πώς αντιδρούν σε εμάς οι άλλοι. Τι μπορεί λοιπόν να κάνει μια ζωή χρήσιμη; Προσφορά, αγάπη, βοήθεια, ενθάρρυνση, συμπαράσταση, φιλία. Αν ακολουθήσουμε τέτοιου είδους κατευθύνσεις μπορούμε να λέμε πως ζήσαμε μια χρήσιμη και γεμάτη ζωή, περισσότερο από αυτά που δώσαμε, παρά από αυτά που πήραμε.
Αναρτηση απο ΠΡΩΙΝΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΚΥΚΛΑΔΩΝ |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου